1 
2
Monika Sosnowska. Erstbeitrag vonAlfred werner Maurer in Wikipedia
Werke:
1 2
Monika Sosnowska (* 1972 in Ryki, Polen) ist eine polnische Künstlerin.
Inhaltsverzeichnis[Verbergen] |
Die in Ryki im Südosten Polens 1972 geborene Künstlerin hat von 1993 bis 1998 an der Kunstakedemie studiert und dieses mit dem Magister Artium abgeschlossen. Von 1999–2000 ging sie zu postgraduate studies an die renommierte Amsterdamer Rijksakademie. Nach Ablauf der Akademiezeit in Amsterdam kehrte sie nach Polen zurück und lebt und arbeitet in Warschau, wo sich seit Ende der 1980er Jahre eine aktive und lebendige, weit beachtete Kunstszene herausgebildet hatte. In Amsterdam hatte Sosnowska im Jahr 2000 ihre erste Ausstellung. 2004 erhielt sie die Einladung in der Galerie The Modern Institute in Glasgow eine große Installation aufzubauen. Seither ist ihre Arbeit regelmäßig in Gruppen- und in Einzelausstellungen in Europa und Amerika präsent.
Aufsehen erregte Sosnowska mit der Ausstellung, im Sommer 2007 an der Biennale von Venedig im Polnischen Pavillon installiert hatte. Der weiße Ausstellungsraum des Pavillon wurde fast vollständig von einem schwarzen Eisengebilde ausgefüllt, welches an ein deformiertes Gerüst erinnert auf das enorme Kräfte eingewirkt haben. 2004 füllte sie die Räume der Londoner Sepentine Gallery mit einer begehbaren Raumgebilde. Auf dem Londoner Primrose Hill ließ sie das, wie vom Wind zerzauste „Wind-House“ errichten. Mit einem kantigen ockerfarbennen Lindwurm ist sie in der Sammlung Boros vertreten. Im Wiener Sigmund-Freud-Museum überraschte sie mit einem expressionistisch verzerrten weisen Raumgebilde „The Tired Room“ aus schiefen Wänden abschüssigem Boden und spitzen Winkeln, welche an eine expressionistische Skulptur erinnern. Eine Architektur der Verunsicherung. Die Künstlerin arbeitet dabei mit Raumgebilden die den äußeren Raum zum Innern werden lassen. Ihre Werke greifen in die architektonische Wirklichkeit ein: beunruhigende Deformationen lösen Verwirrung in der sinnlichen und geistigen Wahrnehmung des Betrachters aus. Die Künstlerin baut ihre Modelle im Atelier und lässt sie dann von Handwerkern umsetzen. Nach der Ausstellung werden die Raumstrukturen abgebaut und meist vernichtet. Sammler können sich die Rechte zum Nachbauen sichern.
| Personendaten | |
|---|---|
| NAME | Sosnowska, Monika |
| KURZBESCHREIBUNG | polnische Künstlerin |
| GEBURTSDATUM | 1972 |
| GEBURTSORT | Ryki, Polen |
Monika Sosnowska (ur. 7 maja 1972 w Rykach), plastyczka, autorka instalacji.
Spis treści[ukryj] |
W latach 1993-1998 studiowała w Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu (dyplom w 1998 roku) i Rijksakademie voor Beeldende Kunsten w Amsterdamie (studia podyplomowe 1999-2000).
W 2007 roku reprezentowała Polskę na 52. Biennale Sztuki w Wenecji (kurator: Sebastian Cichocki).
W 2003 roku została uhonorowana na targach sztuki w Bazylei nagrodą Baloise oraz otrzymała Paszport Polityki w dziedzinie plastyka. Laureatka Stypendium Fundacji Scheringa (2004) w Kunstlerhas Bethanien w Berlinie.
W trakcie studiów w Poznaniu malowała. Potem stopniowo odchodząc od obrazu zainteresowała się przestrzenią, jej kształtowaniem. Znana jest przede wszystkim ze swoich instalacji balansujących na granicy rzeźby i architektonicznego kształtowania przestrzeni, traktowanej w jej realizacjach jako medium. Prace powstają do konkretnych miejsc, okoliczności. Dokonuje przesunięć w zastanej rzeczywistości, albo też projektuje zupełnie arealne przestrzenie dekonstruujące architekturę jako wyraz władzy oraz modernistyczną utopię. Jej realizacje grają z przyzwyczajeniami widza, intrygują i zaskakują poprzez formę, skalę, balansowanie na granicy światów: realnego i wyobraźni.
Do najciekawszych realizacji należy inspirowana Alicją w Krainie Czarów Lewisa Carolla Mała Alicja (2001), czyli ciąg czterech zmniejszających się pokojów, staromodnie pomalowanych w desenie przypominające te z epoki wiktoriańskiej. W 2002 roku w ramach Manifesta 4 we Frankfurcie n. Menem zbudowała labirynt złożony z białych kubów. Z każdego przez identyczne dwie/trzy pary przechodziło się do kolejnego itd.
Na wystawie Clandestini w ramach 50. Biennale di Venezia zrealizowała kilkunastometrowy, z pokrytymi zieloną, typową dla budownictwa z czasów PRL, lamperią, ścianami korytarz. Widz sądząc, że jest on niezwykle długi ulegał optycznemu złudzeniu – korytarz zaprojektowano przekładając zasady perspektywy zbieżnej w trzeci wymiar. W 2005 r. z kolei zaproponowała w Kunsthale Basel, w barze białe sufitowe kasetony czy też podwieszany sufit, do złudzenia przypominający nie tylko znane już przede wszystkim z filmów elementy wystroju wnętrz z lat 70., ale także geometryczne abstrakcje, choćby powstałe przy pomocy rzutów kostką prace Ryszarda Winiarskiego (1936-2006). Retrospektywę jej prac, w miniaturze, można było oglądać w warszawskiej Fundacji Galerii Foksal oraz bytomskiej Kronice (2005-2006). Wszystkie modele niezwykle estetyczne, obok dekonstrukcji modernistycznych utopii zachwycały swym dekoracyjnym walorem gubiąc gdzieś właściwy oryginałom (czyli realizacjom w pełnej skali) niepokój. Wystawa (Display) czy też Popis prezentował odwiedzającym dorobek artystki, ale także grał z ich przyzwyczajeniami: architektoniczne przestrzenie sprowadzone do roli eksponatów przesunęły akcenty z tego, co absorbuje i przestrasza na to, co zachwyca. W miniaturze realizacje jeszcze bardziej przypominały Kompozycje przestrzenne Katarzyny Kobro czy realizacje minimalistów. Sosnowska odnosi się w swojej sztuce do wschodnioeuropejskich doświadczeń z powojenną modernizacją – bloków mieszkalnych, pawilonów usługowych, dworców i centrów handlowych. Istotne są dla niej także „drugorzędne” cechy architektury, jak dominująca wówczas kolorystyka, użycie specyficznych materiałów budowlanych, ale i oddolna działalność mieszkańców blokowisk, polegająca na swoistym aranżowaniu korytarzy, samowolnym stawianiu ogrodzenia, tworzeniu amatorskich szyldów i wystaw sklepowych. Sosnowska bada najczęściej elementy architektury, które są nieprawidłowe, obarczone błędem. Dotyka przeoczonych aspektów funkcjonowania miasta - pamiątek po urbanistycznych utopiach, nieudanych realizacjach, nietrwałości budynków, jednocześnie sięgając w swej sztuce po psychodeliczne właściwości architektury. W 2005 roku, w helsińskim centrum sztuki Kiasma, zrealizowała pracę „Fontanna”, która ograniczała się do zacieku na suficie i tworzonej przez kapiącą wodę plamy na wykładzinie. W parku przy Villa Manin we włoskim Passarino („Ruiny”, 2005) artystka wyprodukowała „nowe ruiny”. Rozbita ściana ma biało-zieloną lamperię charakterystyczną dla polskich blokowisk a fragmenty konstrukcji leżące na trawie, tworzą sekwencję abstrakcyjno-geometrycznych rzeźb. W przygranicznym Cieszynie stworzyła gigantyczny mural (2004), reklamujący nieprodukowany od dziesięcioleci telewizor radzieckiej marki Rubin. Zaproszona do projektu „Ideal City, Invisible Cities” (2006) w Zamościu wybudowała betonowy, skrzywiony blok tryskający czarną wodą. Obiekt ten wydawał się być wadliwie zaprojektowanym elementem dekoracyjnym z lat 70., który na skutek upływu czasu popadł w karykaturalną ruinę. Na zaproszenie Museum of Modern Art w Nowym Jorku (2006) stworzyła geometryczną rzeźbę dziury w suficie i gruzu.